Ջեյմս Ռասսել Լոուել Երբ Քրիստոս ապրում էր երկրում, ուներ առաքյալների մի խումբ, որը Նրան շատ էր սիրում: Առաքյալներից հեռանալու գիշերը Քրիստոս նրանց տարավ վերնատուն և նրանք միասին ընթրեցին: Ընթրիքի ժամանակ Քրիստոս օգտագործում էր մի գեղեցիկ ոսկե թաս, որով գինի էր տալիս Իր առաքյալներին: Երբ Քրիստոս հեռացավ երկրից, առաքյալները մեծ սիրով պահպանեցին Նրա գործածած յուրաքանչյուր իրը և հատկապես ոսկե թասը և այն անվանեցին Սուրբ Թաս: Նրանք Սուրբ Թասը տվեցին մի շատ բարի մարդու, ով այն խնամքով պահում էր: Տարիներ շարունակ Սուրբ Թասն անցնում էր բարի մարդկանց ձեռքից ձեռք և խնամքով պահվում, քանի որ եթե ընկներ չար և Քրիստոսին չսիրող մարդու ձեռքը, ապա կկորեր:Այսպիսով, երկար տարիներ Սուրբ Թասը պահպանվում էր, մարդիկ երկար ճամփա էին կտրում` գալու և տեսնելու Քրիստոսի օգտագործած թասը: Սակայն մի օր թասն ընկավ անարժան մարդկանց ձեռքը և կորավ:Մարդիկ հեռու ու մոտ փնտրեցին թասը, սակայն չգտան: Կային քաջ, ուժեղ շատ ասպետներ, ովքեր շատ բան էին արել արքայի համար, և նրացից շատերն ասացին. «Մենք մեր կյանքը կտանք Սուրբ Թասը գտնելու համար: Մենք երկար կճամփորդենք և կգտնենք այնե: Եվ ասպետները փնտրեցին Թասը ջրում ու ցամաքում, լեռներում և դաշտերում, սակայն չգտան: Հետո եկավ մի ասպետ` Սըր Լոնֆալ անունով: Նա այնքան երիտասարդ էր, որ դեռ ճամփորդություն չէր կատարել, զենք չէր կրել, ոչ էլ որևէ նշանակալի բան արել: Բայց նա քաջ էր և մտքում վճռեց. «Ես կգտնեմ Սուրբ Թասը»: Նա գնաց արծաթագործի մոտ և պատվիրեց արծաթե գեղեցիկ զենք ու զրահ, ոսկե խթաններ, սաղավարտ պատրաստողին պատվիրեց արծաթե սաղավարտ: Ապա ախոռներից ընտրեց լավագույն նժույգը, և երբ ամեն ինչ պատրաստ էր ճամփորդության համար, նրա սիրտը լցվեց հույսով:Ճամփորդության նախորդ գիշերը Սըր Լոնֆալը պառկեց քնելու` զենք ու զրահը պատրաստ` պատից կախ, խթանները` կողքին, նժույգն ախոռում` պատրաստ ճամփա ընկնելու: Արևի առաջին ճառագայթների հետ նա մեկնելու էր: Երբ ասպետը քնեց, երազ տեսավ. լույսը բացվել է, արդեն առավոտ է, ճամփա ընկնելու ժամանակն է: Նա հագավ իր զենք ու զրահը, խթանները, նստեց նժույգին և դուրս էր գալիս իր դղյակի դարպասից: Հունիսն էր, բնությունը` գեղեցիկ: Սքանչելի ծաղիկները և կանաչ խոտը կարծես Սըր Լոնֆալին հույս էին ներշնչում: Սիրտն ուրախ էր, և նա մտածեց. «Ես անպայման կգտնեմ Սուրբ Թասը»: Դղյակից դուրս գալիս` դարպասի մոտ նա լսեց մի նվազ ու թույլ ձայն. «Ինձ մի բան տուր»: Սըր Լոնֆալը զարմանքով նայեց և տեսավ ցնցոտիներով մի տկար մուրացկանի: Սըր Լոնֆալը խոժոռ հայացքով նայեց նրան և մտածեց. «Ինչու է այս աղքատը պառկել իմ դղյակի մոտ և խաթարում առավոտվա գեղեցկությունըե: Սակայն նա ասպետ էր և հասկացավ, որ պետք է մի բան տա, բացեց դրամապանակը և մի արծաթ նետեց աղքատին: Սակայն մուրացկանը նայեց նրան և, տեսնելով նրա վիրավորական խոժոռ հայացքը, ասաց. «Չեմ ուզում քամահրանքով տվածդ ոսկին: Ավելի լավ է աղքատի հացի չորուկը»: Սակայն Սըր Լոնֆալը հպարտությամբ անցավ գնաց` չլսելով խեղճ մուրացկանին: Կտրեց ցամաք ու ջուր, լեռներ ու դաշտեր` ամենուր փնտրելով Սուրբ Թասը, ու թեև այն թվում էր շատ մոտ, սակայն չգտավ:Տարիներ անցան, Սըր Լոնֆալը ծերացավ: Նրա խթաններն ու զենք ու զրահը ժանգոտվեցին, հագուստը մաշվեց, մեջքը կորացավ, աչքերը մշուշվեցին, սակայն նա դեռ փնտրում էր և մտածում. «Ես անպայման կգտնեմ Սուրբ Թասը»: Օրերից մի օր նա անցնում էր իր դղյակի մոտով և մտածեց, «Նախքան ճամփան շարունակելը մի անգամ էլ նայեմ իմ տանը»: Եվ երբ նա մոտեցավ դարպասին, լսեց մի նվազ ու թույլ ձայն. «Ինձ մի բան տուր»: Նայեց և իր ոտքերի մոտ տեսավ այն մուրացկանին, ով տարիներ առաջ իր ճամփորդությունը սկսելիս ինչ-որ բան էր խնդրել:Այս անգամ Սըր Լոնֆալը նայեց նրան և ժպտաց, հետո ասաց. «Ես միայն հացի չորուկ ունեմ, բայց սիրով կկիսեմ այն քեզ հետ»: Հետո գրպանից հանեց հացի չորուկը, կիսեց և կեսը տվեց մուրացկանին: Ապա ասաց. «ես քեզ ջուր կբերեմ, որ ծարավդ հագեցնես», և գնաց աղբյուրի մոտ, հանեց գրպանից մի փոքրիկ թիթեղե թաս` տափակած և ժանգոտված, լցրեց աղբյուրի սառը ջրով և վերադարձավ մուրացկանի մոտ: Հենց որ մուրացկանի ձեռքը դիպավ թիթեղե թասին, այն վերածվեց փայլուն ոսկե թասի, իսկ մուրացկանը… Նա այլևս չկար, նրա փոխարեն կանգնած էր մի բարձրահասակ, ուժեղ և գեղեցիկ տղամարդ` փայլուն ճերմակ հագուստով, գլխին` ճառագող լուսապսակ: Նա նայեց Սըր Լոնֆալին և ասաց սիրալիր և մեղմ ձայնով. «Սըր Լոնֆալ, դու քո դղյակի բակում գտար Սուրբ Թասը` կարիքավորներից մեկին բարություն անելով»: Ապա մարդը գնաց: Սըր Լոնֆալն արթնացավ իր սենյակում: Առավոտյան լույսը թափանցել էր պատուհանից` հուշելով, որ ժամանակն է վեր կենալ և ճամփա ընկնել, սաղավարտն ու զենք ու զրահն էլ դեռևս պատից կախ էին: Սակայն Սըր Լոնֆալը պառկած` երկար մտածում էր: Կարիք չկար հեռավոր ճամփորդության, քանի որ աղքատներն ու կարիքավորներն իր շուրջն էին, և նա մնաց` սիրո շնորհներով օգնելու նրանց:Անգլերենից թարգմանությունը` Լարիսա Նավասարդյանի