Շատ կարևոր է, երբ մարդը, առավել ևս երիտասարդը, չի հղփանում ձեռք բերած հաջողությամբ ու չի մոռանում պատկանելության մասին՝ լինի դա ազգային, կրոնական, թե… Չէ՞ որ յոթ մահացու մեղքերից է ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ, Աստծո համար դատապարտելի արարք է ՈՒՐԱՑՈՒՄԸ…
Qahana.am կայքի հյուրասրահում երիտասարդ լրագրող, հաղորդավարուհի Նունե Այլանջյանն է, ում համար հավատքը ամեն լավ բանի սկզբնաղբյուր է…

Որքան հասկացա, Ձեր հավատքն ամուր է ու միշտ եկեղեցու կողքին կանգնած եք: Դա ընտանիքի՞ց է գալիս:
Այո, առաջին հերթին ընտանիքից: Պապիկս հոգևորական էր, և ես մեծացել եմ այնպիսի ընտանիքում, որտեղ ամեն ինչ կապվում էր Աստծու հետ, Նրա զորության հետ: Մանկուց հաճախ եմ եկեղեցի այցելել, լսում էի պապիկիս երգած շարականները: Փոքր տարիքում եղբայրս պապիկիս հետ երգում էր Սուրբ Սարգիս եկեղեցում: Հավատքը կամաց-կամաց բոլորիս մեջ արմատացավ: Երբ արդեն մեծանում ես, ինքդ սկսում ես գիտակցել հավատքի զորությունը, անհրաժեշտությունը քո կյանքում: Ինքդ քո մեջ բացահայտում ես եկեղեցին, կրոնը, Աստծուն ու հավատքը: Նախկինում ունեցածդ գաղափարները դադարում են զուտ գաղափար լինելուց ու քո մեջ են բնակվում: Շատ չեմ սիրում խոսել այն մասին, որ ես հավատացյալ եմ, որովհետև կարծում եմ, որ Աստծուն պետք է քո սրտում պահես և Նա քեզ կառաջնորդի:

Հոգևորականի ընտանիքում մեծանալը դժվարություններ ունե՞ր, գուցե պատասխանատվությո՞ւնն էր առավել մեծացնում:
Առանձնակի դժվարություն կամ պատասխանատվություն չեմ զգացել: Պարզապես շատ փոքր տարիքից, ի տարբերություն իմ հասակակիցների, նպատակասլաց և ինքնավստահ եմ եղել, հավատացել եմ սեփական ուժերիս: Կարծում եմ, դա իմ հավատքից էր գալիս: Ես գիտեի, որ կարող եմ հասնել այն ամենին, ինչ բարին է և ինչ ուզում եմ, և գիտեի, թե ՈՒՄ օգնությամբ: Շատ կարևոր է, որ յուրաքանչյուրն ունենա Աստծուն իր մեջ: Բոլորս էլ գիտենք, որ կա մեկ Աստված, մեկ հավատք… Այդ բոլորը մարդը մի օր իր մեջ է բացահայտում: Ես արդեն իմ մեջ բացահայտել եմ և ուրախ եմ, դրանով հարթեցի իմ ճանապարհը:

Կա տարիք, երբ դեռ չես գիտակցում բառերի արժեքը, խուսափում ես որոշակի արտահայտություններից, կամ վախենում, որ քեզ սխալ կհասկանան ու կմեկնաբանեն… Հավատացյալ բառը որոշների մոտ ասոցացվում է աղանդավորության հետ: Եղե՞լ է նման շրջան, որ խուսափեք բառերից կամ վախենաք:
Ամբողջ խնդիրը գալիս է տեղեկատվության պակասից: Պետք չէ վախենալ բառերից, ուղղակի պետք է հասկանալ, թե այս կամ այն բառը ինչ է նշանակում: Ես չեմ վախենում հավատացյալ,աղանդավոր, քրիստոնյա կամ բուդդիստ բառից, քանի որ գիտեմ, թե այդ բառերն ինչ են նշանակում: Բայց այլ բան է բառը, այլ բան է էությամբ այդպիսին լինելը: Կարևորն էությունն է, և ոչ թե կաղապարը: Հաճախ եմ լսել, որ ասում են. «Ես Աստծուն հավատում եմ, բայց հավատացյալ չեմ»: Դա չպատճառաբանված վախ է: Իրենց մոտ հավատացյալ բառն ասոցացվում է կամ աղանդավորության, կամ օր ու գիշեր եկեղեցու պատի տակ քնելով ու պատերը համբուրելով: Դա այդպես չէ… Երբ պահը գալիս է, հանգիստ, առանց կաշկանդվելու խոսում եմ այդ թեմայով և ասում, որ այո, հավատում եմ Աստծուն, հավատացյալ եմ: Ինչպես ցանկանում են, այդպես էլ կարող են անվանել, ես դրանից փոփոխություններ չեմ կրում:

Ինչպիսի՞ դժվարություններ եք հաղթահարել հավատքի շնորհիվ:
Դրանք տարբեր են: Օրինակ կարող եմ բերել դպրոցական տարիներս, երբ պատրաստվում էի ընդունելության քննություններին: Շատերի մոտ ընկճախտ է լինում, սթրես… Ինքս էլ շատ էի ցանկանում ընդունվել ԲՈՒՀ: Հիշում եմ, հերթական անգամ պարապմունքից տուն էի քայլում: Հայացքս ուղղեցի դեպի երկինք, կուտակված ամպերին նմանեցրեցի մեծ Խաչի: Իմ ընդունելության շրջանն էր. վսհություն ձեռք բերեցի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու… Այդպես էլ եղավ… Ճիշտ է, շատերը դա ինքնաներշնչանք են համարում, բայց դա ինձ չի անհանգստացնում: Ես գիտեմ, որ դա իմ հավատքի զորությունն է, որը միշտ ինձ հաջողություն է բերում: Հիմնական խնդրանքս Աստծուն՝ ինձ ճիշտ ուղղով տանե: Միշտ եմ աղոթում իմ մտքերում, հոգում: Շնորհակալություն եմ հայտնում այն ամենի համար, ինչ ունեմ: Պարտադիր չէ, որ անընդհատ եկեղեցի գնամ՝ աղոթելու: Կարևորը հոգուս առանձնանալն է: Իմ հավատքը դեպի Նա միշտ եղել է, կա ու կմնա, քանի որ գիտեմ՝ միշտ ինձ հետ է, իմ կոքին:

Դուք, որպես հավատացյալ մարդ, ի՞նչ եք անում եկեղեցու համար:
Նախ, եթե նույնիսկ որևէ բան չես կարող անել, պետք է գոնե զերծ մնաս քարկոծելուց: Մեր օրերում, երբ համացանցը բոլորին և ամեն ինչ հավասարեցրեց, շատերն են անհիմն քարկոծում: Ես թե՛ որպես հավատացյալ մարդ, թե՛ որպես ՀՀ քաղաքացի, փորձում եմ եկեղեցուն: Այն, ինչ ինձ չի վերաբերում, ինչի մասին խորացված չգիտեմ, նախընտրում եմ լռել: Սոցցանցերում ինքս էլ մեծ լսարան ունեմ, և իմ կողմից արված ցանկացած խոսք կարող է վնաս հասցնել: Նաև սիրում եմ լուսանկարել եկեղեցիները: Որտեղ էլ լինեմ, որ քաղաքում էլ հայտնվեմ, գնում եմ հայկական եկեղեցիներ և լուսանկարում: Նաև որպես լրագրող եմ փորձում կանգնել եկեղեցու կողքին, լուսաբանել միջոցառումներն ու տոները: Թեև, Ձեր տված հարցի շուրջ երբեք չէի մտածել…Մտածելու տեղիք տվեցիք:

Նունե, մասնակցո՞ւմ եք Ս. Պատարագներին:
Սովորաբար՝ ոչ, բայց ներկա եմ լինում բոլոր այն տոներին, որը եկեղեցին նշում է: Շատ եմ սիրում մեր տոները… Գիտեք, կարծում եմ յուրաքանչյուր մարդ կփաստի, որ բոլորի կյանքում գալիս է մի պահ, երբ ցանկանում ես գնալ եկեղեցի: Ես հաճախ եմ նման պահեր ունենում…

Որպես երիտասարդ, ի՞նչ կցանկանայիք տեսնել եկեղեցում, որն այսօր չեք տեսնում: Կամ ի՞նչ լրացումներ կան, որոնք Ձեզ ուրախացնում են:
Ինձ ուրախացնում է այն փաստը, որ կա Qahana.am կայքը: Ինքս էլ, որպես լրագրող, անդրադարձել եմ կայքի բացմանը: Հրաշալի նախաձեռնություն է հավատացյալ, ժողովուրդ-քահանա կապն ամրապնդելու ու սերտ դարձնելու համար: Ուրախ եմ նաև, որ վերջին տարիներին հետաքրքիր են անցկացվում երիտասարդների տոները՝ Սբ. Սարգիս, Ծաղկազարդ… Շատ լավ է կազմակերպվում: Կցանկանայի, որ եկեղեցին ավելի շատ միջոցներ ձեռնարկեր, որ մարդիկ եկեղեցու հետ առավել կապվեին: Դա չլիներ ամեն կիրակի կամ տոնից տոն:

Նունե, մարդկանց և Աստծո միջև ընկած շփման ամենակարճ ճանապարհը, ըստ Ձեզ, ո՞րն է:
Առանձնանալը, մենակ մնալը: Ես այդպես եմ կարողանում զգալ այդ կապը: Հանրության մեջ դժվարանում եմ կենտրոնանալ…

Իսկ պատահո՞ւմ է, որ սկսեք «բողոքել»…
Անկախ ամեն ինչից, ես միշտ շնորհակալություն եմ հայտնում: Աստված գիտի՝ մեզ ինչ է պետք: Ուղղակի գոհացիր նրանով, ինչ ունես: Ես աղոթելիս միշտ խնդրում եմ՝ տալ ինձ այն, ինչ Նա գիտի, որ ինձ պետք է: Եվ ասեմ, ինչ ցանկացել եմ ու աղոթել, միշտ իրականացել է: Աստված գիտի՝ ինչն է քեզ համար լավ, ով է լավ:

Սիրելի եկեղեցի ունե՞ք:
Սուրբ Սարգիսը: Չգիտեմ, ինչու է այդպես, հավանաբար այն պատճառով, որ փոքրուց շատ եմ այնտեղ եղել… Կարծում եմ, պսակադրությանս արարողությունը ևս այնտեղ կլինի:

Նելլի Մարգարյան