«Դրախտում ամեն ծառի պտուղներից կարող ես ուտել, բայց բարու և չարի գիտության ծառից մի կերեք» (Ծննդ. 2.16-17):

 

Հայ Առաքելական եկեղեցին  Քառասնորդաց Պահքի կիրակիների միասնությունը կոչել է «Ոսկե շղթա» և դրանցից յուրաքանչյուրին իմաստներ է տվել՝ մատնանշելով մարդկային կյանքի ուղին:

 

Ոսկե շղթայի կիրակիներից  երկրորդը կոչվում է Արտաքսման կիրակի: Այս կիրակին մեզ հիշեցնում է մեր նախածնողների պատվիրանազանցությունը: Նրանք չպահպանեցին Աստծո կողմից իրենց տրված առաջին «պահքը» և ճաշակեցին բարու և չարի գիտության պտուղը:

 

Պտղի ճաշակումը մարդկային առաջին մեղքն է եղել: Ոչ թե պտուղն էր չար, այլ  մարդու կողմից Աստծուն չհնազանդվելը:

 

Ադամն ու Եվան դրախտից արտաքսվեցին ոչ այնքան մեղքի պատճառով, որքան մեղքը չխոստովանելու և միմյանց մեղադրելու պատճառով։ Ադամը մեղադրեց Եվային. «Այն կինը, որ ինձ հետ լինելու տվեցիր, նա ինձ տվեց պտուղը, ու ես կերա» (Ծննդոց 3.12): Իսկ Եվան ասաց. «Օձը ինձ խաբեց, և ես կերա» (Ծննդոց 3.13):

Դրախտից արտաքսումը ոչ միայն Ադամի և Եվայի՝ նյութական աշխարհում հայտնվելն էր, այլև Աստծո կենդանարար ներկայությունից զրկվելը:

 

Արտաքսումը ցույց է տալիս, որ մեղքի մեջ ապրող մարդը չի կարող ապրել Աստծո ներկայության մեջ:

 

Մեր դատապարտությունը ոչ թե մեղք գործելն է, այլ՝ մեղքերը չխոստովանելը: Չարը չի կարող վնասել մարդուն, եթե մարդը չվնասի ինքնիրեն:

 

 

Զարա  Ղազարյան