Ըստ ավանդության՝ երեք տարին լրանալուց հետո, Տիրամոր աստվածավախ ու բարեպաշտ ծնողներ Հովակիմն ու Աննան, իրենց ուխտի համաձայն, Մարիամին ընծայում են տաճարին: Տոնի հաստատումն առնչվում է այն տաճարի հետ, որ կառուցել է Հուստինիանոս կայսրն Աստվածածնի պատվին հին հրեական տաճարի տեղը, Մորիա բլրի վրա:

Աստվածածնի տաճարի ընծայման տոնը Հայ Եկեղեցի մուտք է գործել 18-րդ դարում:

Աննայի հղիությունից յոթ ամիս և յոթ օր հետո ծնվեց օրհնյալ պտուղը, և նրան անվանեցին Մարիամ, որը նշանակում է լուսավորյալ, և որով օրհնվեցին երկրի բոլոր ազգերը: Նրա ծնվելու համբավը տարածվեց ամբողջ Հրեաստանում, և բոլոր լսողներն օրհնեցին Աստծուն: Մարիամի ծնողները ուխտեցին, որ իրենց զավակին ընծայելու են Տիրոջը: Երբ լրացավ Մարիամի ծննդյան առաջին տարին, ծնողները նրան, նվերներով հանդերձ, տարան տաճար Աստծուն ընծայելու: Իսկ երբ լրացավ Մարիամի ծննդյան երրորդ տարին, ծնողները կրկին վերցնելով իրենց հետ ընծաներ տարան Մարիամին տաճար և տվեցին Զաքարիա քահանայապետի ձեռքը: Երբ երեքամյա Մարիամը մտավ տաճար, նա առանց որևէ մեկի օգնության բարձրացավ տաճարի տասնհինգ աստիճաններով, որը տանում էր դեպի մեծ սեղանը, և դրանով բոլորին զարմացրեց: Եվ ամեն տարի Մարիամին այսպես տանում էին տաճար, մինչև լրացավ նրա յոթը տարին: Մարիամը յոթ ամսական էր ծնվել, և յոթ ամսականում դուրս եկան նրա առաջին ատամները: Յոթ ամսականում առաջին անգամ նա քայլեց յոթ քայլ, և յոթ տարեկանում նրան հանձնեցին տաճարին, և նա սկսեց այնտեղ ապրել: Մարիամն արժանապես ընդունող եղավ Սուրբ Հոգու յոթարփնյա շնորհների, զարդարվելով յոթ առաքինություններով: Ամենագով մանուկը բնակվեց տաճարում՝ իբրև անբիծ աղավնի, և աճեց ու զարգացավ հասակով և իմաստությամբ: Յոթ տարի սրբությամբ և աղոթքով Երուսաղեմի տաճարում մնալուց հետո Մարիամը դարձավ Հովսեփի նշանածը, և այդ օրերին ստացավ Գաբրիել հրեշտակապետի ավետիսը: 

Սուրբ Աստվածածնի բարեխոսության աղոթք

Ընկալ, Տէր, զաղաչանս մեր՝ բարեխօսութեամբ Սուրբ Աստուածածնին անարատ ծնողի Միածնի Որդւոյ քո, եւ աղաչանօք ամենայն սրբոց քոց, եւ աւուրս շնորհիւ: Լուր մեզ, Տէր, եւ ողորմեա, ներեա, քաւեա եւ թող զմեղս մեր: Արժանաւորեա գոհութեամբ փառաւորել զքեզ ընդ Որդւոյ եւ ընդ Սրբոյ Հոգւոյդ. այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն: