ԵՎ ՔՈ ԲՈԼՈՐ ԿՈՐՈՒՍՏՆԵՐԸ

ՎԵՐԱԴԱՌՆՈՒՄ ԵՆ ՔԵԶ

«Երանի սգավորներին, որովհետև նրանք պիտի մխիթարվեն»:

Մատթեոս  Ե 4

Ամանորից օրեր առաջ մայրս, որն ապրում է Ֆրանսիայում, ինձ գումար է ուղարկում․ իր քրտնաջան աշխատանքի պտուղն է, այստեղից նվեր պիտի գնեմ ինքս ինձ համար՝ իր անունից։ Չեմ էլ նկատում՝ ինչպես, միջոցառման ժամանակ, որին մասնակցում էի, կորցնում եմ գումարի մի մասը՝ 20 եվրո։ Եթե իմ աշխատած գումարը կորցնեի, այդքան չէի սրտնեղի, բայց կորցրել էի մայրիկիս նվերը։ Որպեսզի մխիթարեմ ինքս ինձ, բացում եմ օրագիրս ու գրում․ «․․․Հետո քո բոլոր կորուստները վերադառնում են քեզ»։ Գրում եմ ու մոռանում կորստիս մասին՝ հուսալով, որ մորս աշխատած գումարը գտել է մի մարդ, ում դա ավելի պետք էր, գտնողն ուրախացել է ու շնորհակալ հայացքով նայել երկնքին։ Անցնում են օրեր... Մի օր շատ վատ տրամադրություն ունեի․ մտերիմ ընկերուհիս նախորդ օրը գնացել էր երկրից՝ անհայտ ժամանակով։ Ամեն անգամ, երբ հարազատ մարդու եմ ճանապարհում, մեծ ցավ եմ ապրում, հիշում եմ անչափ սիրելի տատիկիս, որ մեկնեց Ֆրանսիա ու չվերադարձավ երբեք, մայրիկիս, ում անասելի կարոտել եմ, ամուսնուս, որը ևս երկրում չէ հիմա․․․ Մի խոսքով, ունեցածս ամենածանր ցավը սրտիս՝ դուրս եմ գալիս տանից՝ խեցեգործության դասին գնալու և գոնե կավով մխիթարվելու համար։ Հանկարծ նկատում եմ ոտքերից տակ ընկած գումարը՝ տասներեք հազար դրամ։ Այնքան, ինչքան կորցրել էի օրեր առաջ և ավելին։ «․․․Հետո քո բոլոր կորուստները վերադառնում են քեզ»՝ արձագանքվում է ականջներիս մեջ։ Կորցրածս վերադառնում է ինձ հենց այն օրը, երբ ունեցածս ամենամեծ ու ճնշող ցավն անասելի տխրեցնում է ինձ։ Հազարերորդ անգամ սիրահարվում եմ այն կերպին և տրամաբանությանը, որով ստեղծված է կյանքը, հիանում իմ հանդեպ Աստծո հոգատարությամբ։ Ինձ ապրեցնում է երկխոսելու այն յուրահատուկ ձևը, որով ամեն անգամ Երկնքը ձայն է տալիս ինձ, հատկապես այն ժամանակ, երբ ընդհանրապես լավ բանի հույս չունեմ։ Երկնքի հետ խոսելու մասին․․․

Վերից լուր ստանալու իմ ամենասիրած ձևը ձյունն է։ Երբ ձյուն է տեղում, և շուրջս ամեն ինչ ճերմակում է, ինձ շատ մոտ եմ զգում երկնքին և շատ պաշտպանված, ասես ոչ մի վատ բան չի կարող տեղի ունենալ այսքան մաքրության մեջ։ Պատուհանը բացում եմ, որ տեսնեմ ճերմակած բակն ու շնչեմ մաքուր օդը․ առատ ձյուն է եկել։ Հենց բացում եմ, թոքերիս մեջ է ներխուժում մի բույր, որն աշխարհում ոչ մի ուրիշ տեղ  երևի էլ չկա․ վառարանում վառված փայտի հոտն է, այն ինձ անմիջապես դարձնում է 5-6 տարեկան երեխա։ Ես փոքր բալիկ եմ, սիրում եմ տատիկիս ու տատիկիս տան խորհրդավոր աշխարհը՝ շատ բույսերով ու շատ գրքերով։ Տատիկս բոլորը կարդացել է, բայց էլի երբ գնամ՝ ձեռքին գիրք կա։ Տատիկս ինձ երբեք չի նեղացնում, տատիկս թույլ է տալիս, որ գնամ խորդանոց ու նայեմ հին ու չօգտագործվող իրերին։ Տատիկս, սիրելի տատիկս՝ վաղուց այս աշխարհը  թողած, ամեն ձյան հետ վերադառնում է իմ աշխարհ ու հիշեցնում ինձ իմ մասին՝ այն փոքրիկ աղջկա, որը սիրում էր գրքերը մինչև կարդալ սովորելը, սիրում էր հին իրեր՝ մինչև հիմա․․․

Ափս պահում եմ պատուհանից դուրս, ու ձյան փաթիլները հալվում են ձեռքիս վրա ընկնելուց անմիջապես հետո։ Կարոտից կոկորդս լցվում է, չնայած վստահ եմ՝ կորուստներս վերադառնում են ինձ՝ երբեմն, իհարկե, բոլորովին այլ կերպարանքով, բայց վերադառնում են։

Ամեն փաթիլի մեջ տեսնում եմ տատիկիս մաքրությունն ու այն հավատը, որը նրան ամեն կիրակի տանում էր իր սիրելի եկեղեցի՝ Պատարագի։ Տեսնում եմ իր սենյակում մշտապես բաց դրած Աստվածաշնչի բարակ թերթերը՝ ոսկեզօծ ծայրերով, տատիկիս հայացքն եմ տեսնում՝ մշտապես ներող, ամեն բան հասկացող, ձայնը երբեք չբարձրացնող, անասելի բարի, բոլորից սիրված տատիկս, ձյան հետ գալիս է աշխարհ, որ ես ինձ ապահով զգամ, որ չվախենամ գալիքից, վստահեմ ինքս ինձ ու իմ շնորհներին, հույսս դնեմ Աստծո վրա, ինչպես ինքն էր միշտ անում։ Երբեք չանտեսեմ կանչը՝ իմ սիրած եկեղեցուց եկող, գնամ ու մաքրվեմ՝ աշխարհի աղմուկից ու կեղտից, որ աչքերս, աչքերս տեսնել կարողանան՝ տատիկիս տեսնել, տատիկիս, որն իմ ամենամեծ կորուստն է, բայց ամեն ձյան հետ վերադառնում է ինձ։

Աստծուն շնորհակալ լինելու հազար առիթ ունեմ, բայց ամենաշատը շնորհակալ եմ տեսնելու ունակությանս համար՝ ավելին տեսնելու և շատ զգալու կարողությանս համար։ Կյանքն անպատմելի կիսատ ու անհամ կլիներ, եթե չլինեին երկնային հրաշքները։ Դրանք ամեն քայլափոխի կատարվում են, տեսնել է պետք, տեսնելու համար՝ աչքեր, աչքերին՝ մաքրություն, մաքրության համար՝ առատ ձյուն։ Ձյան համար՝ ոչինչ։ Ձյունը տեղում է ինքն իրեն՝ վերևից, Երկնքից, Աստծո կամոք․․․ Եվ քո բոլոր կորուստները վերադառնում են քեզ։

Անժելա ՊՈՂՈՍՅԱՆ