«Ինձ ընկած վիճակն ի՛նչ հաճելի է ինձ,

իսկապես մի շնորհ, որ ինձ խինդով է լցնում»։

Սաղմոս 16:6

Մենության զգացումն օր-օրի ավելի շատ տեղ է զբաղեցնում իմ մեջ։ Ամեն անցնող օրվա հետ մենության դեմքն աղճատվում է, դառնում ավելի ահարկու, մութ, սև։ Ես ինձ ծայրահեղ մենակ եմ զգում․ բոլոր սիրելիներս հեռու են։ Մորս չեմ գրկել երեք տարի։ Քրոջս հետ վիճել ենք․ իմ տուն հյուր չի գա։ Ընկերներիս հետ չեմ ուզում հանդիպել։ Հոգնած եմ։ Եթե մի քիչ էլ մնամ այստեղ՝ ցավը կվերցնի հոգիս, լույսի վերջին շողերն էլ կմարեն։ Ես վախենում եմ ամփոփ մենությունից, վախենում եմ ինձ չունենալուց, վախենում եմ հիվանդանալուց՝ հոգով։ Հույս էլ չունեմ՝ ամենավատը։ Ոչ մի լավ բանի սպասում։ Բառերը շարվել են կոկորդովս մեկ, բայց խոսել չեմ կարողանում։ Ամենասարսափելին՝ գիտակցումը, որ ոչ մի վատ բան չի եղել․ իմ այգին ծաղկած է առաջվա պես, բայց ես մենակ եմ իմ այգում և հոգնել եմ դրանից։ Դուք եղե՞լ եք այդտեղ՝ ձեր այգում, բոլորովին մենակ։ Հոգու պարտեզում, որտեղ կա ամեն ինչ, բայց չկա մեկը, ում հետ կարելի կլինի վայելել դա։ Ի՞նչ է Տերն ուսուցանում ինձ այս կետում, ինչո՞ւ է ինձ մենակ թողել։ Հարցիս պատասխանը ստանում եմ հետո, երբ մենությունից չարչարված, բայց չչարացած, բոլորովին շոշափելի կերպով զգում եմ, որ ես ունեմ ինձ։ Եվ սա ինքնաբավության մասին գեղեցիկ ձևակերպված միտք չէ, այլ գրեթե նյութապես շոշափելի զգացում։ Ոչ մի պահ մենակ չեմ։ Որովհետև իմ մեջ ոչ միայն ծաղկած այգի կա, այլ նաև Տուն՝ հոգու։ Աստված ուզում է ինձ ծանոթացնել ինձ հետ։

Իմ այն մասի, որն ինքն իրեն հերիք է միշտ, այն մասի, որն Աղբյուրն ու հաղորդակիցն է՝ սիրո, կարեկցանքի ու կյանքի ուրախության։ Տերը ստեղծել է ինձ ուրախության համար։ Քրոջս հետ վեճն անգամ մասն է ծրագրի՝ հիմա ես քեզ բոլորովին մենակ կթողնեմ, որ տեսնես՝ ինչ լավն ես դու, ինչքան հերիք ես դու ինքդ քեզ, ինչքան կատարյալ եմ ստեղծել քեզ՝ Տերն է ասում։

Մի օրում մեծանում եմ։ Ոչ, ավելի ճիշտ կլինի ասել հասունանում, այն ծիրանի պես, որը թաքնված չէ տերևների հետևում, և արևի շողերի առաջին իսկ հպումից կանաչից դառնում է արևագույն ու արևահամ։ Երբեք նման բան չեմ զգացել, երբեք ավելի ամուր չեմ կանգնել ոտքերիս վրա, երբեք ինքս ինձ այսքան շոշափելի չեմ ունեցել։

«Քո ներսում կաթի շատրվան կա: Մի՛ դեգերիր դատարկ դույլով»,- ասում է արևելքի իմ սիրելի պոետը։ Կյանքում առաջին անգամ, կյանքիս 27-րդ տարում ես տեսնում եմ կաթի շատրվանն այդ ու խմում եմ այդ շատրվանից։ Շնորհակալ եմ, Տե՛ր։

Քույրս նամակ է գրում ինձ՝ չեմ կարողանում ներել քեզ, ասածներդ դեռ մտքիս են։

«Կարծում եմ՝ երբ տեսնես՝ ինչ եմ քեզ համար սարքել կավից, սիրտդ կփափկի»,- գրում եմ ի պատասխան։ Մոռանում ենք եղածը, ներում ենք իրար։ Քույրս ինձ հյուր է գալիս, բայց ես այլևս այն մարդը չեմ, որ տառապում էր մենությունից, այլևս այն մարդը չեմ, որ համապարփակ կարիք էր՝ շփումի, կիսելու, գրկելու, լսված լինելու, լսելու, սեր տալու, սեր վերցնելու։ Ես Տուն եմ, ինքս իմ Տունն եմ։ Հիմա ավելի ակնհայտ եմ սկսել լսել ինձ շրջապատող առարկաներին, հիմա չեմ կարողանում տուն մտած միջատներին սպանել։

Հիմա ես թրծված կավ եմ՝ ամուր ու ինքնաբավ։ Որովհետև եղել եմ մենության մութ հնոցում և դուրս եմ եկել այնտեղից՝ Աստծո հոգածությամբ։

Մի լավ լուրի եմ սպասում։ Շատ եմ ուզում՝ լինի։ Ամենուր փնտրում եմ նշաններ։ Նշանները ժպտում են ինձ։ Ու սպասումիս օրերն Աստծո հետ եմ անցկացնում։ Թաղամասում, որտեղ հիմա ապրում եմ, ինձ մոտ եկեղեցի չկա։ Չեմ կարող նախկինի պես քայլել մի քիչ ու հասնել Աստծո տուն։ Բայց կարիքն ունեմ ամեն օր։ Ու Տերն ասում է՝ Ես այստեղ եմ։ Հենց հիմա կողքիդ եմ։ Նայիր լուսամուտիցդ դուրս, խորը շնչիր, Ես օդի մեջ եմ։ Ես ամենուր եմ։

Ու սիրո արցունքները թրջում են դեմքս։ Պիտի եկեղեցի գնամ, պիտի շնորհակալ լինեմ իմ տան, իմ ծաղկած այգու, բարի նշանների, Աստծո հոգատարության, լավ լուրերի համար։ Պիտի շնորհակալ լինեմ մենության հնոցի, ցավերի, վեճերի, բաժանումների, հեռավորության, ամենի համար։ Որովհետև Աստված ամենուր է, ես երբեք մենակ չեմ։

Կաթի շատրվանը ցայտում է ողջ ուժով ու լվանում է ամեն բան, տեղն է գցում ամեն ինչ։

Մի օր իմ թաղամասում փոքրիկ եկեղեցի կկառուցվի՝ հավատավորներին իր մոտ կկանչի։ Մենակ մարդիկ կգտնեն իրենց։ Իրար հետ վիճած մարդիկ կներեն իրար։ Մի օր սերը կնորոգի ամեն բան, ու լավ կլինի ամեն ինչ։ Բարի լուրի սպասումով մնացեք, սիրելինե՛ր։

Անժելա ՊՈՂՈՍՅԱՆ