Ամեն անգամ, երբ սկսում ենք մտածել, թե արդեն շատ բարիք գործեցինք, շատ դրսևորեցինք բարություն ինչ-որ մեկի հանդեպ, հանգում ենք այս հարցին, որն ուղղված է թե՛ ինքներս մեզ, թե՛ Աստծուն։ Հարցնում ենք՝ մի՞թե բարությունը սահմաններ ունի։

Չէ՞ որ մշտապես կա վտանգ, թե քեզ ճիշտ չեն հասկանա, քո բարությունը միամտություն կհամարեն, չեն գնահատի այն։ Չէ՞ որ ամեն անգամ, երբ բարություն ենք գործում, ցանկանում ենք, որ այն գնահատված լինի նաև այլոց կողմից։ Հակառակ դեպքում, եթե այն չեն ընկալելու որպես բարություն՝ հատելով սահմանը, ինչի՞ է այն պետք։

Սակայն քրիստոնեական չէ այն մոտեցումը, որ եթե բարությունը չի գնահատվում, ապա դրա կարիքը չկա։ Քրիստոս մեզ հստակ կերպով ցույց է տալիս անսահման բարության օրինակը, որին պիտի հետևենք նաև մենք։

«Տիրո՛ջը հուսա և բարությո՛ւն արա» (Սաղմ. 36։3),- ասված է Սուրբ Գրքում՝ կարծես տալով մեր բարության սահմանը, որը, ըստ երևույթին, գոյություն չունի։ Բարության սահմանը քրիստոնյայի համար սերն է, որով բարությունը և Քրիստոսից ավանդված մյուս բոլոր առաքինությունները դրսևորվում են մեր կյանքում։ 

Թերև մերօրյա աշխարհը թելադրում է այլ կանոններ, և սահմանում մեր անսահման բարությունը՝ տալվ սխալ գնահատականներ մեր կատարածին։ «Չեն գնահատում»,- հաաճախ ասում ենք մենք՝ իբրև պատասխան մեր՝ բարիք չգործելու։ Ինչո՞ւ պիտի սպասենք գնահատանքի։ Ո՞վ է գնահատողը, և մի՞թե Նա՝ Ամենատեսը, Ով գնահատելու է մեզ, կթողնի մեր բարի գործերն անպատասխան։ Անշուշտ ոչ։

Սա չի նշանակում, սակայն, որ պիտի Աստծո աչքին հաճելի երևալու համար ստիպենք ինքներս մեզ բարիք գործել։ Բարությունը իսկապես բարություն համարվելու համար ինքնաբուխ պիտի իրագործվի, ինչպես ասված է՝ «բարի գործդ ոչ թե հարկադրանքով լինի, այլ հոժարակամ» (Փիլիմոնին 1։14)

Գործե՛նք անսահման բարություն՝ մեր հույսը դնելով Տիրոջ վրա, չսպասելով մեր արարքների պատասխանը մարդկանցից։ Չէ՞ որ Սուրբ Գրքում ասված է․ «Վստահ եմ, որ Ով բարի գործերի սկիզբը դրեց ձեր մեջ, ավարտին կհասցնի մինչև Հիսուս Քրիստոսի օրը» (Փիլիպ․ 1։6)։