-Դու արդեն չես թողնում՝ հեռանամ, հասկանո՞ւմ ես, իսկ այդպես երկար չես կարող, քեզ ապրել է պետք:
 

-Այո՛, որովհետև տարիներ շարունակ ծվարել ես իմ կյանքի շեմին՝ տեղդ զիջելով հազարավոր մարդկանց, ովքեր այնքան հարազատ էին թվում, որքան լույսն է դառնում հարազատ աչքերիդ համար, երբ ամեն առավոտ մոտենում է կոպերիդ, բայց…., տե՜ս…ա՛հ….:
 

-Ուզո՞ւմ ես շարունակել ապրել, ապա մի՛ դադարիր մոտ լինել սեփական ես-իդ, իսկ ես պետք է լքեմ քեզ:

-Որքա՛ն հարազատ ես, բայց որչա՛փ խանգարեցիր ինձ ապրել:
 

Մենակությունը քիչ ուշ հասկացավ, որ ինքն էլ է արդեն սենյակում մենակ. այն լուռ պտտվում էր սենյակի անկյունում՝ կարծես աշխարհից նեղացած տոնածառի շուրջ, որն այնքան նման էր այն տիրոջը, ում տարիներ շարունակ ստվերի պես հետապնդել էր, և ում այս գիշեր այն համարձակվում էր լքել. «Այս գիշեր ես կլքեմ այս տունը, որը տարիներ շարունակ հանգրվան է տվել ինձ, կացարան է դարձել ինձ համար, իմ ներկայությունը ծանր է մարդկանց կյանքում: Ես լուռ ստվեր եմ դառնում մարդկանց կյանքում, ովքեր պետք է ձերբազատվեն ինձանից, որ կարողանան ապրել»:
 

Տոնածառը՝ դատարկ ու կորացած, անկյանք, հոգնաբեկ ճյուղերով ծանրացած, մենակությանը հիշեցնում էր իրեն հանգրվան տված այն մարդուն, ում հետ նա քիչ առաջ մտատանջ «մենամարտում» էր: Տոնածառի ճյուղերին, կարծես, ծանրացել էր տիրոջ այն կյանքը, որը նա այդպես էլ չէր ապրել ու ապրում, այդպես էլ մենակությունն էր ծանրացել իր տիրոջ կյանքի թևերին, որոնք բաց չէին՝ թռչելու համար:
 

-Ես պետք է հեռանամ մինչև Ամանոր, այս գիշեր, այո՜, հենց այս գիշեր:

-Գիտե՞ս, լսո՞ւմ ես անբարբառ բողոքդ, չտխրես, քեզ դեռ կհասցնեն փայլ, գույներ հաղորդել, ամբողջ տարի մարդիկ սպասում են քեզ գունազգեստելուն:

-Իսկ ո՞վ, ինչպե՞ս, ե՞րբ…, չեմ բողոքում, մի՛ հորինիր, քանի որ թեև արդեն քանի տարի ինձ փայլ հաղորդող չկա, իմ ականջները զուրկ են մանկան ձայնի ղողանջներից, բայց ամեն տարի հոգաբար ինձ տեղ է հատկացվում այս տանը, ինչպես և քեզ, թեև քեզ ոչ միայն տանը, այլև սեփական կյանքում են մարդիկ հանգրվան տալիս,- շշնջալով խոսում էր տոնածառը, որպեսզի չարթնացներ տիրոջը:

-Մի՛ դադարիր սիրել կյանքը, ապրել կյանքը, այն ապրելու համար քեզ սեր է հարկավոր, որը մարդկանց մեջ հավատով է ամրագրվում:
 

Ինձ համար առավել ծանր է, ինձ մարդիկ իմ վախերի հետ, հույզերի հետ մենակ են թողնում, այդ պատճառով ես ավելի եմ ձգտում մոտենալ իրենց, ինչը խանգարում է, խոչընդոտում նրանց՝ այս կյանքն ապրելու:
 

Կյանքի փեշից եմ կախվում, ու ես թույլ չեմ տալիս, որ այն ապրեն մարդիկ, քանի որ ինձ թողնում են իմ վախերի հետ՝ ինքս ինձ հետ:
 

Աշխարհն աղմկում է: Ամանորի գիշերն է շուտով, իսկ մենք լուռ ենք, միայնակ, ցավի առաջ խոնարհ ու զայրացած, հույսի առաջ տկարացած, մենակության առաջ՝ անպայքար:
 

Որքան պատուհան մնաց անլույս, որքան կացարան անձայն, որքան կայարաններ  առանց մեկը մյուսին սպասողների, դիմավորողների ծանրության:
 

Մինչ տոնածառը խոսում էր մենակության հետ, զգաց, որ իր ճյուղերը զորեղացան ոչ միայն առավոտվա լույսով, այլև հոգատար ձեռքերի շոյանքից. փոքրիկ, մեղրածոր թաթիկներն այդ ճյուղերը զարդարում էին ամանորյա խաղալիքներով, փոքրիկների աղմկաձայն շուրջպարից տունն արթանցել էր….
 

Ու հանկարծ….

-Պապի՛կ, արթնացի՛ր, տե՛ս, թե մայրիկի հետ ինչ գեղեցիկ ենք զարդարել քո տոնածառը:

Ես ապրումս էի որոնում՝ օրերս վերապրելու համար: Ինձ լույս բաժին ընկավ այսօր, որին նույնիսկ վախենում էի մոտենալ, որ չայրեր իր ջերմությամբ:

Օտար ափերին կյանք փնտրող թոռներս վերադարձան Հայրենիք:
 

Էլինա ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Բանասիրական գիտությունների թեկնածու

Սկզբնաղբյուր՝ «Շողակն Արարատյան» ամսաթերթ