Ինչո՞ւ չենք ցանկանում ընդունել, որ սխալվել ենք՝ բոլորին մեղադրելու փոխարեն, ինչո՞ւ հարկ չենք համարում ներողություն խնդրել: Ի վերջո, մեր սխալներն ընդունելը մեզ թուլացնելո՞ւ, թե՞ ավելի ուժեղ է դարձնելու. պատասխանում է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի տեղեկատվական համակարգի տնօրեն Տեր Եսայի քահանա Արթենյանը:

Թո՞ւյլ, թե՞ ուժեղ մարդկանց մասին

-Հաճախ մենք չենք կարողանում ընդունել մեր սխալները: Հասկանալի է՝ հաճելի չէ, երբ գիտակցում ենք, որ որևէ հարցում թերացել ենք: Մարդը, քանի որ եսասեր է, դժվարանում է ներքին քննություն իրականացնել: Նրանք, ովքեր երբեք չեն ընդունում իրենց սխալները, ներողություն չեն խնդրում, վախենում են իրականությունից, իսկ դա առաջին հերթին մարդկային թուլության դրսևորում է: Մենք հաճախ չենք ընդունում մեր սխալները, քանի որ ինքնասիրահարված ենք և չենք ցանկանում տեսնել մեր ստվերը, բացասական կողմը: Կարծրատիպ է, թե նա, ով ներողություն է խնդրում, պարտվում է, թույլ է: Իրականում միայն ուժեղ մարդը կարող է իր սխալներն օբյեկտիվորեն տեսնել ու ներում խնդրել: 

Սխալն ընդունելու հաջորդ քայլը

-Մարդիկ հասկանում են, որ անսխալական չեն, բայց միևնույն ժամանակ չեն կարողանում ընդունել իրենց սխալները, որովհետև դա ենթադրում է պատասխանատվություն: Սխալն ընդունելուց հետո՝ պետք է պատասխանատվություն վերցնել դրա համար, կարողանալ շտկել այն, իսկ մարդիկ խուսափում են պատասխանատվությունից: Յուրաքանչյուր մարդ պետք է ինքն իրեն քննության ենթարկի: Մեր սխալները կարող են լինել մեր կյանքի ամենաուժեղ կողմը, եթե մենք դրանք տեսնում ենք, ընդունում և փորձում շտկել: Միայն այդ տարբերակով մարդն իր կյանքում կարող է հաղթահարել դժվարություններն ու ավելի ուժեղ դառնալ: Խոսքը ոչ թե ֆիզիկական, այլ ներքին, հոգևոր ուժի մասին է:

Ծնողների օրինակը՝ զավակներին

-Երբեմն ծնողները տեսնում են իրենց զավակների սխալներն ու ոչինչ չեն ասում: Երեխաները մտածում են, թե միշտ ճիշտ են: Այդ ամենի պատճառով հետագայում ունենալու են բարդություններ: Ծնողի պարտականությունն է՝ օգնել երեխային ճիշտ ճանապարհ ընտրել՝ ոչ թե պատժելով, այլ սեփական օրինակով, բացատրելով՝ ինչն է սխալ, ինչը՝ ճիշտ: 

Սրտում չարություն չկուտակելու մասին

-Ի՞նչ նկատի ունենք՝ ներել ասելով: Եթե նկատի ունենք՝ մոռանալ վիրավորանքը, որը մեզ հասցված է կամ այն սխալը, որը գործել են մեր հանդեպ և ձևացնել, որ ոչինչ չի եղել, անհնար է: Ներել նշանակում է ընդունել դիմացինին, ինչպիսին կա և հիշելով սխալը՝ դիմացինի հանդեպ չարություն չպահել, սրտում չարություն չկուտակել: Բոլոր մարդիկ թույլ են տալիս սխալներ: Երբ մեր հանդեպ սխալ են թույլ տալիս, ավելի ազնիվ կլինի հիշել, որ մենք էլ ուրիշի հանդեպ ենք սխալ եղել: Ավետարանում ասվում է. «Նախ այդ գերանը հանի՛ր քո աչքից, որ կարողանաս հստակ տեսնել և ապա կհանես շյուղը եղբորդ աչքից» (Մատթեոս 7:5): Մենք հաճախ մեր աչքի գերանը չենք տեսնում, բայց տեսնում ենք դիմացինի աչքի փուշը: Սա չի նշանակում, որ վատ արարքը պետք է գովել: Պետք է սխալ արարքը մերժել, բայց դատելուց առաջ՝ մտածել, իսկ մեր սխալների համար ո՞վ է մեզ դատելու:  

Ինչպե՞ս սովորել ներել

-Ներել սովորում ենք Ավետարանից, Քրիստոսից, Աստծուց, այն մարդկանցից, որոնք մեզ երբևէ, որևէ իրավիճակում ներել են՝ առանց որևէ պայմանի: Այո, մենք կարող ենք ներել  սովորել մեկս մյուսից:

Պատրաստեց Անի Ավագյանը