Ձմռան մի ցուրտ օր էր, կիրակի: Եկեղեցուն կից կայանատեղում արագորեն աճում էր ավտոմեքենաների թիվը: Եկեղեցու ծխական անդամները գնում էին եկեղեցի՝ կիսաձայն զրուցելով եկեղեցու արտաքին պատին հենված անօթևան մի ծերունու մասին: Նա գրեթե պառկած էր, և թվում էր, թե քնած է: Նրա հագին կար գրեթե ամբողջովին բզկտված երկար վերարկու, գլխին՝ հին ու տրորված գլխարկ՝ դրված այնպես, որ դեմքը գրեթե չէր երևում: Հագի կոշիկները նույնպես ծայրաստիճան մաշված էին, ոտքերի չափին անհամապատասխան, պատառոտված անցքերից երևում էին մատները: Մարդիկ անտարբեր անցնում էին նրա կողքով ու մտնում եկեղեցի:

Մինչ ծխական անդամները մի քանի րոպե կշփվեին՝ սպասելով կիրակնօրյա պատարագի սկսվելուն, մի մարդ ներս բերեց դրսում պառկած անօթևան մարդուն: Մարդիկ շարունակում էին քննարկել իրենց տեսածն ու բամբասել, և այնուամենայնիվ, նրանցից ոչ ոք չփորձեց նրան ներս հրավիրել, տեղ առաջարկել: Բոլորը սպասում էին րոպեներ անց քահանայի ներս մտնելուն, արարողության սկսվելուն, քարոզ լսելուն:

Շուտով եկեղեցու դռները բացվեցին, և ներս մտավ անօթևան մարդը՝ գլուխը կախ: Նա առաջացավ դեպի ամբիոնը, հանեց գլխարկն ու վերարկուն… և բոլորը քարացան. նրանց դիմաց կանգնած քարոզիչը դրսի «անօթևան» մարդն էր…

Ոչ ոք ոչ մի բառ չասաց, եկեղեցում կատարյալ լռություն էր տիրում:

Քահանան կանգ առավ ամբիոնի մոտ և իր ձեռքին եղած Աստվածաշունչը դրեց ամբիոնի վրա:

- Սիրեցյալ ծխական անդամներ, կարծում եմ, որ կարիք չկա ասել, թե ինչի մասին եմ այսօր քարոզելու, - ասաց նա և սկսեց երգել.

«Եթե կարողանամ անցնելիս ինչ-որ մեկին օգնել,

Եթե կարողանամ նրան գեթ մեկ բառով ուրախացնել,

Եթե կարողանամ ցույց տալ, որ սխալ ուղի է ընտրել,

Ապա իմ կյանքն, անշուշտ, իզուր չէ անցել»:

Ռալֆ Ուալդո Էմերսոն. «Ով ուզում է աշխարհը տեղաշարժել՝ թող իրեն տեղաշարժի: Ամենադժվար մասնագիտությունը մարդ լինելն է»:

Անգլերենից թարգմանեց Լարիսա Նավասարդյանը