Մի երեկո տեղի էր ունեցել սարսափելի վթար. բախվել էին մի քանի ավտոմեքենա, դեպքի վայրում սարսափելի իրարանցում էր: Վթարի ենթարկված ավտոմեքենաներից մեկում մի կին լաց էր լինում, աղիողորմ ճչում ու աղաչում. «Տեր Աստված, խնայիր որդիներիս»: Նա ջանում էր թուլացնել ամրագոտին և ազատվել ավտոմեքենայի գերությունից: Երբ վերջապես կարողացավ փոքր-ինչ շրջվել և նայել հետևի նստատեղերին, տեսավ միայն մետաղի կտորտանք և ապակու փշրված բեկորներ: Երկվորյակ զավակների նստատեղերի հետքն անգամ չկար,տղաները ոչ մի տեղ չէին երևում, լացի ձայն անգամ չէր լսվում: Կին աղոթում էր, որ զավակներն ավտոմեքենայից դուրս շպրտված և փորձանքից փրկված լինեին. «Տեր Աստված, թույլ մի տուր, որ զավակներս մահանան», - մրմնջում էր նա:

Շուտով փրկարարները եկան և դուրս բերեցին կնոջը մեքենայից, սակայն հետնամասում երեխաներ չգտան, մինչդեռ նստատեղերի ամրագոտիներն անվնաս էին: Նրանք անգամ սկսեցին մտածել, որ կինը վախից խելագարվել էր, իսկ իրականում մենակ էր եղել: Երբ ցանկացան նրան հարցուփորձ անել, կինն անհետացել էր:
 

Ոստիկանները կնոջը տեսան փողոցներում վազվզելիս և իրեն պատահող մարդկանցից օգնություն խնդրելիս՝ նկարագրելով իր զավակներին, նրանց արտաքին տեսքը և հագին եղած հագուստը:

Անսպասելիորեն ոստիկաններից մեկն ասաց.

- Նրանք իմ ավտոմեքենայում են, անգամ քերծվածք չեն ստացել: Ասացին, որ իրենց հայրիկն է իրենց տեղավորել իմ ավտոմեքենայում և պատվիրել սպասել, մինչև որ մայրիկը գա և նրանց տուն տանի: Ես իհարկե մոտակայքում շատ փնտրեցի տղաների հայրիկին, սակայն չկարողացա գտնել նրան:

Կինն ամուր գրկեց երկվորյակ որդիներին և արցունքն աչքերին ասաց.

- Նրանց հայրը մահացել է մեկ տարի առաջ:

Տղաները մայրիկին պատմեցին, որ հայրիկը եկել էր, համբուրել նրանց, ասել, որ չանհանգստանան, քանի որ ամեն ինչ լավ կլինի, ապա տեղավորել էր նրանց ոստիկանի ավտոմեքենայում: Հետո ասել էր, որ ինքը պետք է հեռանա, սակայն շարունակելու է հետևել տղաներին և նրանց մայրիկին:
Կինն այլևս չէր կասկածում, որ որդիների պահապան-հրեշտակը նրանց հայրիկն էր, ում վերջին խոսերը եղել էին. «Ես ձեզ միշտ կհսկեմ և կպահպանեմ»:

Ռոսերենից թարգմանեց Լարիսա Նավասարդյանը