Բարյացակամությամբ և բարեկամական զգացմունքներով օժտված մի անբարետես հնդիկ ուսանող, ով հենակներուվ էր քայլում, բազմաթիվ ուսումնական, գիտական շնորհեր ու պատիվներ է ստանում և վայելում իր դասընկերների հարգանքը: Մի անգամ դասընկերներից մեկը հարցնում է նրա մարմնական արատի պատճառը: Երբ երիտասարդը պատասխանում է՝ «Մանկական կաթված», դասընկերը շարունակում է հարցնել, թե այդպիսի դժբախտության հանդիպելով՝ ինչպե՞ս է նա կարողացել դիմակայել աշխարհին: Երիտասարդը ժպտալով պատասխանում է. «Հիվանդությունը երբեք չախտահարեց սիրտս»: